ستاره ها که به آسمان خیره می شوند

شهاب ها به آهستگی می گریزند

تا رویای کودک خش بر ندارد

واز خواب نپرد

هوش زمین

دلم هوايت دارد

آينه را مي چرخانم .

هوا ابريست

دست بر گونه

با دهاني بشكل خاطره ،

حلول مي شوم در خويش

و در غربتِ نگاهم

مي چكم .

با اين همه

پير شدم

در كتابي كه

نخواندمش

  هرگز !

من آوای خاموش

تو فریاد خاموش

و

 خفتگان ِ خاموش .

ای عشق

نظاره گر دردم باش

که دنیا فریبی است

چه فریب ،

وما چه ساده بازیگرانیم

ما را بازی میدهند

دوره ای

و آفتاب سفر میکند

در نگاه خشمگین مهتاب ،

با درد در خود زیستین

تا مرگ اجتناب ناپذیر.

ای عشق بودن یا نبودن

فریادی مانند باران

و مرگی در بهاران

و اینک دریغا از مّردی مّرد.

زانو می زنیم

برابر گلهایی که در آسمان

نغمه خوان روشنایی اند

و شکوه مرگشان را باد

با خود

به سلولهای خاکستری اندیشه ها

تلنگر می دهد.

من ماهی گلی کوچولو

تو ماهی سیاه

چه شد دریا؟

فریاد را تکرار کن

ما در ممنوعیت های حنجره اسیریم

ای پرنده ی آزاد

ما در تن اسیر

ما را می چرخانند

و دریغا از مّردی مّرد

دریغا.

اینک شاخه ها قلم بدست.

شعر "حسرت..." از شاعر "رضا جوکار "

چه کسی از باغ رویایم
سیب سرخم را چید
و زمین گیرم کرد


*********

گناه آدم چه بود
این جاذبه زمین بود
که سیب سرخ رسیده ام را چید


*********

به خطایی کوچک
ما را از بهشت راندند
حال با این گناهان بزرگ چه کنیم


*********

در حسرت داشتن یک سیب
زمین گیر شدم

بخوان به نام خدایت که آفرید. انسان را از علق آفرید. بخوان که خدای تو کریم ترین وجودهاست. خدایی که به وسیله ی قلم، تعلیم داد و به انسان چیزهایی که نمی دانست، آموخت

        این وب ادامه وب آوای قلم 2 می باشد